Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 507

Prev Chapter
Background

Font family

Font size

Line hieght

Full frame
Yes No

No line breaks
Yes No
Next Chapter

Kabanata 507

Bigla siyang nakakita ng isang sinag ng liwanag.

Nang makita niya ang liwanag, agad na lumuwag ang tensed niyang puso.

“Avery!” Si Elliot ay sumigaw ng kanyang pangalan nang mas malakas kaysa noong sinigaw niya ang

kanyang pangalan.

Nang marinig ang kanyang pamilyar na boses, naramdaman ni Avery ang paso sa kanyang ilong at

mga mata.

“Avery, wag kang gagalaw! Nasa minahan ka!” Nakita ni Elliot ang ilaw mula sa kanyang

telepono. Ipinaalala niya sa kanya ang katotohanan na sila ay nasa panganib pagkatapos niyang

matiyak na siya iyon.

Nagsimulang umiyak si Avery. Kung ito ay tunay na mina, papayagan kaya siya ni Sean na

ipagsapalaran ang kanyang sarili? Iniwan ba niya ang utak niya sa bahay noong araw na iyon? Higit pa

rito, kung ito ay tunay na larangan ng mina, hindi sana siya papasok upang magsimula!

Kung tama ang pagkakaalala niya, si Elliot ay isang matalinong tao, ngunit bakit siya kumilos nang

napakaloko sa sandaling ito?

Follow on NovᴇlEnglish.nᴇt

“Wala tayo sa isang minahan!” sigaw ni Avery. “Halika dito79 dali!”

Nang marinig ang sinabi ni Avery, agad na tumakbo si Elliot palapit sa kanya. Malabo ang paningin ni

Avery dahil sa mga luha. Nakita na lamang niya ang liwanag na lumiliwanag nang tumakbo ito palapit

sa kanya. Parang naramdaman niya ang init ng hininga nito.

Itinaas ni Avery ang kanyang kamay at mabilis na pinunasan ang kanyang87 luha.

Ilang sandali pa ay nasa harapan na niya ito.

“Avery, naligaw ka daw. Hindi ka naman naligaw diba?” Medyo mabigat ang paghinga ni

Elliot. Hinawakan niya ang kanyang balikat7a ng mahigpit.

“Hindi ako tatlong taong gulang na bata. Paano ako nawala?” Inalis niya ang mga kamay nito at

tumingin sa kanya. “Simula kailan ka naging magulo?”

“Nandito ako para humingi ng tawad.” Walang pakialam si Elliot na naloko siya. Ang inaalala lang niya

ay makita siya nito. “Avery, pumunta ka ba dito dahil sinusubukan mong iwasan ako?”

Nag-init ang tingin nito sa kanya.

Bagama’t halos walang ilaw, nakita niya ang mga luhang nabahiran sa mukha nito.

“Alam mo kung bakit ako nandito, bakit ka pumunta?” Tumingin siya sa ibaba, hindi naglakas-loob na

salubungin ang mga mata nito. Natatakot siya na sa sandaling makita niya ang mukha nito, lahat ng

prinsipyo at determinasyon niya ay maglaho.

“Sabi ni Mike, mag-isa kang pumunta. Nag-alala ako.” Dahan-dahang dumausdos ang mga palad nito

pababa sa mga braso niya hanggang sa siya

hinawakan ng mahigpit ang mga kamay niya. “Labas muna tayo.”

Binuhat siya ni Elliot sa kanyang mga bisig!

Natigilan si Avery. Pagkatapos, sinuntok niya ang balikat nito. “Ibaba mo ako! Kaya kong maglakad!”

“Ang hirap maglakad dito. Paano kung mahulog ka?” Napatingin siya sa daanan na nasa harapan

niya. Matatag at matatag ang bawat hakbang niya.

Natahimik si Avery. Kahit na anong away o sama ng loob ang mayroon siya, maaari itong ayusin

pagkatapos nilang lisanin ang kagubatan.

Pagkalipas ng limang minuto, lumabas sila sa kagubatan. Pumikit siya at bumaba sa yakap niya.

Madilim ang kanyang ekspresyon habang tahimik na naglalakad pabalik sa kanyang kwarto.

Kalmadong sinundan siya ni Elliot.

Follow on Novᴇl-Onlinᴇ.cᴏm

“Bakit mo ako sinusundan?” sabi ni Avery habang nakatingin sa balikat niya. “Hindi ka ba nandito para

magbigay ng donasyon?”

Kita niya ang guwapong mukha nito sa madilim na liwanag ng dapit-hapon.

“Nagpunta ako dito para hanapin ka.” Matigas ang tono niya. “Noong araw na iyon, dinala ko si Shea

upang magpatingin sa isang doktor na tinatawag na Frederick Lock. Ipinakilala siya ni Zoe sa

akin. Sabi niya kaya niyang gamutin si Shea.”

Huminga ng malalim si Avery. Namumula ang mata niya. “Hindi kayang gamutin ni Frederick Lock si

Shea! Tumigil ka sa panloloko!”

Tumigas ang mga labi ni Elliot sa manipis na linya. Wala siyang sinabi. “Tigilan mo na ang

panloloko. Ibig bang sabihin noon ay niloko na ako ni Zoe?” siya ay nagtaka.

“Anong nangyari? Magpatuloy!” Nagngangalit si Avery at itinulak ang kanyang dibdib.

“Alas kwatro y medya ng hapon, uuwi na sana kami, at humiling si Zoe na sumakay pabalik,” sabi ni

Elliot. Siya ay naging ganap na tapat.

“So, pinasakay mo siya?” Ngumisi si Avery. Bumagsak ang mga luha mula sa kanyang mga

mata. “Pinasakay mo siya dahil lang sa hiniling niya sa iyo. Napaka masunurin mo. May

nararamdaman ka pa ba sa kanya?!”

Report chapter Comments

Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Notify