Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 1004

Prev Chapter
Background

Font family

Font size

Line hieght

Full frame
Yes No

No line breaks
Yes No
Next Chapter

Kabanata 1004

“Ginoo. Si Foster ay umiinom, at siya ay lasing. Sinubukan ko siyang kausapin pero hindi niya ako pinansin. Parang

nawalan siya ng kaluluwa.” Labis na nag-aalala si Mrs. Scarlet. “Akala ko nag-away na naman kayong dalawa kaya

tumawag ako para malaman kung ano ang nangyari.” Sinabi ni Avery, “Naku, malamang nagpunta siya para mag-

entertain ng ilang kliyente ngayon at uminom ng sobra.” Ang komentong iyon ay nagpatibay kay Mrs. Scarlet.

“Hangga’t hindi kayo nag-away, okay na ang lahat. Aakyat ako sa taas para tingnan siya mamaya.” Sinabi ni Avery,

“Tatawagan ko siya at kakausapin ko siya!” “Sigurado.” Binaba ni Avery ang tawag at tinawagan si Elliot. Sa master

bedroom, tinitigan ni Elliot ang kanyang telepono nang may dugong mga mata. Blangko ang isip niya. Medyo

nalalasing na siya, at habang nandoon pa ang kanyang sentido, baka hindi niya makontrol ang mga ito gaya ng

gusto niya. Natatakot siya na kung sasagutin niya ang telepono ngayon, magsisimula na siyang maglabas ng

Follow on NovᴇlEnglish.nᴇt

kalokohan. Pumasok siya sa banyo at nagwisik ng tubig sa mukha niya. Patuloy na nagri-ring ang phone niya.

Mukhang hindi siya susuko at magpapatuloy sa pagtawag hanggang sa sumagot siya.

Lumabas siya ng banyo pagkatapos maghugas ng mukha, kinuha ang kanyang telepono, at tinanggap ang tawag.

“Elliot, sino ang nakita mo? Bakit ka lasing?” Naririnig niya ang pag-aalala sa boses nito. “Gng. Sinabi ni Scarlet na

para kang nagkakaroon ng out-of-body experience. Nandiyan ka pa ba?”

Hawak niya ang phone. Naroon siya, ngunit ang kanyang mga mata ay nababalot ng yelo. “Nandiyan pa rin. Nakita

ko ang ilang mga matandang kaibigan ko ngayon na matagal ko nang hindi nakikita. Masaya ako at medyo nainom

ako.”

“Oh… tinakot mo talaga si Mrs. Scarlet. Akala niya may away kami. Wala kang masyadong tolerance sa alak.

Subukan mong huwag uminom ng marami sa susunod,” sabi ni Avery. “Gusto mo bang puntahan kita? Tulog na ang

mga bata, kaya ko namang magmaneho doon.”

“Na hindi na kailangang.” Nang hindi nag-iisip, tinanggihan niya ito.

Gusto lang niyang mapag-isa ngayon. Ayaw niyang makita ang sinuman. Ayaw niyang makipag-usap kahit kanino.

Ang nakalipas na tatlumpung taon ng kanyang buhay ay isang kasinungalingan. Walang katotohanang makikita sa

kanila.

Hindi pa rin siya makapaniwala na ang kanyang “ina” ang nagplano ng lahat ng ito.

Gayunpaman, malinaw na naramdaman niya ang pagmamahal ni Rosalie sa kanya. Minsan ay ipinapakita pa niya

ang kanyang bukas na suporta para sa kanya upang maiwasan ang pamilya ng kanyang nakatatandang kapatid na

pigilin siya.

“Maaaring nakita niya ako bilang ang kanyang tunay na anak pagkatapos ng lahat ng mga taon na pinagsama

namin?” isip

ni Elliot.

Hindi siya papayag na may makaalam nito. Itatago ito ng sikreto hangga’t walang ibinubunyag ang mga Puti.

Alam ni Avery na may kakaiba sa paraan ng pagsasalita niya. “Elliot, anong meron? Parang hindi ka masyadong

Follow on Novᴇl-Onlinᴇ.cᴏm

masaya.” Malakas ang pakiramdam niya sa kanyang puso na nagsisinungaling ito sa kanya.

“Kung talagang nalasing ka habang nakikipagkita sa isang kaibigan, hindi ba dapat ay mataas ka ngayon?” “Masakit

ulo ko,” sabi niya. “Matagal na akong hindi lasing, kaya hindi pa ako sanay. Huwag mo akong alalahanin. Magiging

maayos din ako pagkatapos ng isang gabing pagtulog.” “Well, hindi ako sasama.” Hindi niya maitago ang

disappointment sa boses niya. Inalok niya sa kanya ang kanyang kumpanya. Akala niya magiging masaya siya.

Hindi niya inaasahan na tatanggihan niya ang kanyang alok. “Naririnig ba niya kung gaano ako kalungkot?” Naisip

niya. Pagkatapos ng ilang segundong katahimikan, sinabi niya, “Minsan mong sinabi sa akin na anuman ang

pagkatao ko, hindi ako iiwan mo o ng mga bata. Sinadya mo ba talaga iyon?”

Medyo napalitan ang topic, FPB0}JES natigilan siya saglit. Sabi niya, “Oo. Bakit mo dinadala ito?” “Bigla kong

naalala, at gusto ko lang malaman kung sinadya mo ba iyon.”

“Bakit hindi ako naniniwala na lasing ka?” Normal ang pakinggan niya. Siguro, mas malamig lang ng kaunti kaysa

karaniwan, ngunit walang pinagkaiba sa karaniwan niyang tunog.

Report chapter Comments

Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Notify