Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 1127

Prev Chapter
Background

Font family

Font size

Line hieght

Full frame
Yes No

No line breaks
Yes No
Next Chapter

Kabanata 1127

“Hindi kataka-taka na hinahanap mo si Adrian kahapon! Kaya’t sinusubukan mong ibigay sa kanya ang kanyang

bato, pagkatapos ng lahat!” Napagtanto ni Cole ang plano ni Avery at sinabing, “Sinadya mong hiniling sa akin at sa

aking ama na ibigay ang ating mga bato upang tayo ay mag-panic, at pagkatapos mo lang kaming makitang

nagpapanic, babanggitin mo si Adrian… Kailangan kong sabihin, Avery, siguradong matalino ka! ”

“Cole, huwag mo akong sisikarin sa baluktot mong pananaw sa mundo. Sa normal na mga pangyayari, ikaw ang

dapat na magkusa at mag-donate ng iyong bato, ngunit alam kong masyado kang duwag para gawin iyon.”

“Magsalita ka ng maayos! Bakit mo ako tinatawag na duwag? Tita ko si Shea, pero ano nga ba ang nagawa niya

para sa akin nitong mga taon? Ni minsan ay hindi niya ako nakakausap, at ngayon hinihiling mo sa akin na ibigay

ang aking bato sa kanya? Kailangan kong mabaliw para gawin iyon!” Galit na galit na sigaw ni Cole.

Follow on NovᴇlEnglish.nᴇt

Tinapik siya ni Henry sa braso, senyales na kumalma siya.

“Avery, kapatid ko si Shea at wala akong hiling kundi ang mabilis na paggaling niya, pero matanda na ako para

bigyan siya ng isa kong kidney. Kailangang gawin iyon ni Adrian para sa kanya.” Natahimik na si Henry at nakaisip

ng plano.

Hindi inaasahan ni Avery na magiging maayos ang mga pangyayari. “Oo naman! Ibigay mo sa akin si Adrian at

dadalhin ko siya sa ospital para magpa-check-up.”

“Avery, pumayag akong ibigay ang kidney ni Adrian kay Shea, pero hindi ko ito ginagawa para lang iligtas si Shea.

Gusto ko ng security.” Napangiti si Henry. “Nagtapos si Shea sa paraang ito upang iligtas ang iyong anak, kaya hindi

ako masyadong humingi ng kapalit, tama?” Naikuyom ni Avery ang kanyang mga kamao. Masyado siyang walang

muwang para isipin na magkakaroon ng konsensya ang dalawang ito.

Bumalik ang waiter dala ang donut at gatas na in-order niya at inilapag iyon sa kanyang harapan.

“Tama ka, Dad. Upang mas mapangalagaan ang aking tiyuhin at tiyahin mula ngayon, kailangan nating humingi ng

kapalit.” Ang mga labi ni Cole ay pumulupot sa isang nasisiyahang ngiti.

“Magkano ang gusto mo?” sabi ni Avery na nagngangalit ang mga ngipin habang nakahawak sa kanyang baso ng

gatas. “Payuhan ko kayong dalawa na mag-isip nang mabuti bago pangalanan ang inyong presyo. Kaya kitang

bayaran, pero kung hihingi ka ng higit sa kaya kong tanggapin, hindi kita mabubusog!”

“Kahit na wala kang pera, ang iyong husbEPUfM=NK ay mayroon!” Naalala ni Cole.

“May pera naman siya. Pero kung malaman niya ang tungkol dito, sa tingin mo ba ibibigay na lang niya sa iyo ang

pera, o ipapadala niya ang mga bodyguard niya para kunin si Adrian?” sabi ni Avery. “Ang tanging dahilan kung

bakit hindi ko sinabi kay Elliot ang tungkol dito ay dahil ayaw kong gumawa ng eksena dito!”

“Kaya gumawa ng eksena, kung gayon!” Walang awang sinabi ni Henry, “Wala na akong natitira, Avery, kaya hindi

mo ako tatantanan ng kahit ano! Tsaka tinago ko na si Adrian. Tingnan natin kung makukuha mo talaga siya!

Maliban kung gusto mong mamatay si Shea, ibibigay mo sa akin ang eksaktong gusto ko!”

Follow on Novᴇl-Onlinᴇ.cᴏm

“Anong gusto mo?” tanong ni Avery. “One-third ng Sterling Group shares,” sabi ni Cole, “at walang kulang!

Masyadong malaki ang utang mo at ni Elliot sa pamilyang Foster!” Ngumisi si Avery, “At kung hindi ka namin

bibigyan ng shares na yan? Sa tingin mo ba talaga ang iyong mga bato

sila lang ba ang posibleng magkatugma kay Shea?” Nagdilim ang ekspresyon ni Cole at Henry.

Ang negosasyon ay natapos nang kakila-kilabot, at si Avery ay umalis sa restaurant sa sobrang galit.

Naglakad siya pabalik sa residential area, at pagdating niya sa bahay, kumikibot na ang tiyan niya sa gutom.

Nagpalit siya ng sapatos at pumunta sa dining room na nakahawak ang kamay sa tiyan.

“Gng. Cooper, may natitira pa bang almusal? hindi pa ako kumakain.” “Syempre. Hindi pa kumakain si Mr. Foster.”

Tiningnan siya ni Mrs. Cooper mula taas-baba. “Bakit hindi ka kumain sa labas?” “Nakipagtalo ako noong pumila

ako,” sabi niya, na may mabilis na dahilan. “Wala lang ako sa mood kumain doon pagkatapos.” “Nakakaimpake

doon sa oras na ito.” Inihain ni Mrs. Cooper ang kanyang almusal at sinabing, “Huwag mong hayaang pumasok ito

sa iyong ulo.” “Oo.” She checked the time and mumbled, “Otso na. Bakit hindi pa gumising si Elliot? Susuriin ko

siya.”

Report chapter Comments

Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Notify