Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 116

Prev Chapter
Background

Font family

Font size

Line hieght

Full frame
Yes No

No line breaks
Yes No
Next Chapter

Kabanata 116

Napatingin si Elliot sa mukha ni Avery, pagkatapos ay sinabi sa paos na boses, “Salamat.”

Mas komportable at mainit ang pakiramdam ng sweater kaysa sa inaasahan niya.

Laking gulat ni Avery sa ganda ng itsura niya dito.

Hindi siya makapagdesisyon kung ito ba ang kalidad ng sweater, o kung ganoon lang siya

kaganda. Kinuha niya ang paper bag at inilabas ang isang kahon ng regalo.

“Nakuha ko rin ito para sa iyo kung sakaling hindi mo nagustuhan ang sweater,” sabi niya.

Tinitigan ni Elliot ang kahon na nasa kamay niya.

“Isa itong lighter,” mabilis na paliwanag ni Avery. “Hindi ko alam kung ano pa ang ibibigay ko sa iyo kaya

nakuha ko ito. Praktikal ito at malamang na magagamit mo ito. Gayunpaman, hindi ka dapat manigarilyo

nang labis. Masama sayo.”

Pagkatapos, inilagay niya ang kahon sa mga kamay ni Elliot.

Binuksan ni Elliot ang kahon, inilabas ang lighter, at nagsindi ng ilaw.

“Hindi ako mabigat na naninigarilyo,” sabi niya sa maalinsangang boses. “Naninigarilyo lang ako kapag

nai-stress ako.”

Tumaas ang kilay ni Avery sa pagtataka nang sabihin niyang, “Palagi kang naninigarilyo noong nakatira

ako sa iyong lugar.”

“Iyon ay dahil palagi mo akong ginagalit,” sagot ni Elliot.

Follow on NovᴇlEnglish.nᴇt

Walang sagot si Avery para doon.

“Lumabas tayo para magpahangin,” sabi ni Elliot.

Medyo mainit ang pakiramdam niya.

Nakabukas ang heater sa restaurant at nagsisimula nang mamuo ang mga patak ng pawis sa kanyang

noo.

“Oo naman. Tulungan mo ako,” sabi ni Avery habang papunta siya sa likod ng wheelchair ni Elliot.

“Ayos lang. Ito ay isang electric wheelchair,” sabi ni Elliot habang nagsimula siyang gumulong palabas

ng gusali sa pagpindot ng isang buton.

Naabutan siya ni Avery at sinabing, “Palagi kang pinapaikot ng bodyguard mo noon.”

“Hindi ko na kailangang gumawa ng kahit ano habang sila ay nasa paligid.”

“Maaari din kitang tulungan…”

“Ayos lang.”

“Gusto ko,” sabi ni Avery, pagkatapos ay hinawakan ang mga hawakan ng wheelchair at itinulak si Elliot

palabas. “Kamusta ang mga paa mo? Ano ang sinabi ng mga doktor?”

“Ang kanan ay nasugatan, at ang kaliwa ay nasira.”

Nakaramdam si Avery ng matinding kirot sa kanyang puso.

“Masyado bang masakit?”

“Okay lang.”

Sinalubong sila ng malamig na hangin paglabas nila ng gusali.

Inihagis ni Avery si Elliot sa gilid ng kalsada, pagkatapos ay inilagay ang coat nito sa kanyang mga binti.

“Bakit hindi ka nagreply sa message ko?” she said after finally find the courage.

Nahirapan siyang matulog ng ilang gabi nang hindi siya nakatanggap ng tugon sa kanya

mensahe.

Magkalapit ang kanilang mga mukha, at naghahalo ang kanilang mga hininga.

Ayaw sabihin ni Elliot kay Avery na nagkaroon siya ng relapse at kamakailan lang ay naging stable siya

pagkatapos ng ilang linggo ng antidepressants.

Pagkatapos noon, nalaman niya kay Ben na abala si Avery sa pagniniting ng sweater para sa kanya,

kaya ayaw niya itong abalahin.

“Kalimutan mo na. Sa palagay ko ay hindi ito ginagarantiyahan ng tugon. Ito ay ang unang snow ng taon,

kaya pabigla-bigla akong nagpadala sa iyo ng isang mensahe, “sabi ni Avery.

Tumayo siya, pagkatapos ay lumipat sa likod ng wheelchair at pinagulong ito sa kalsada.

“Bakit hindi mo ako pinuntahan?” biglang tanong ni Elliot.

“Masyado kang proud sabi ni Jun. Natakot ako na baka hindi mo na ako makikita hangga’t hindi pa

nakakabawi ang mga gasgas sa mukha mo.”

“Isang mensahe mo lang sa buong panahon.”

“Hindi ka tumugon sa unang pagkakataon, kaya naisip ko na ayaw mong marinig mula sa akin.”

Follow on Novᴇl-Onlinᴇ.cᴏm

“Ginawa ko, gayunpaman,” humikbi si Elliot.

“Ano?” natatarantang tanong ni Avery habang nagsimulang bumilis ang tibok ng puso niya. “Elliot, anong

ginawa mo—”

“May bakery doon,” putol ni Elliot habang itinuro ang isang tindahan sa harap nila, iniba ang

usapan. “Parang gusto kong kumain ng cake.”

Matagumpay na nailihis ang atensyon ni Avery.

“Oh sige, kumuha tayo ng cake!” sabi niya, pagkatapos ay idinagdag pagkatapos ng maikling paghinto,

“Hindi mo ba kinasusuklaman ang dessert?”

“Mabuti kung mayroon sa aking kaarawan.”

“Totoo yan. Dapat maging mas espesyal ang mga kaarawan.”

Sa panaderya, kaagad siyang inalok ng tindahan ng tulong at pinapili sila ng cake. Sumulyap si Elliot kay

Avery at sinabing, “Pumili ka.”

“Dapat ba tayong kumuha ng mousse cake?” tanong ni Avery. “Maaaring masyadong matamis ang butter

cake.”

Nilingon ni Elliot ang shop assistant at sinabing, “Kukunin natin ang mousse cake.”

“Of course, Sir,” sagot ng shop assistant. “Anong sukat ang gusto mo?”

Muling bumalik si Elliot kay Avery at nagtanong, “Anong sukat ang dapat nating makuha?” “Ilang tao ang

pupunta sa party?” tanong ni Avery.

Report chapter Comments

Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Notify