Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 1563

“Idinagdag ba ni Rebecca ang iyong Whatsapp?” tanong ni Avery.

“Hindi.” Walang pagdadalawang-isip na sagot ni Elliot.

Sa pangalawang pagkakataon na hinanap siya ni Rebecca, ito ay sa pamamagitan ng mga text message sa

kanyang mobile phone, at hindi niya idinagdag ang kanyang Whatsapp account.

“Kung idadagdag ka niya sa Whatsapp, alam mo ba kung ano ang gagawin?” Hinampas siya ni Avery ng harapan.

“Huwag pansinin.” Ibinigay ni Elliot ang sagot at nagtanong, “Ano ang lasa?”

“Hindi pagmamalabis na sabihin na ang iyong mga kasanayan sa pagluluto ay maihahambing sa isang chef.”

Pagkatapos kumain ng ilang kagat si Avery, nagbigay siya ng napakataas na rating.

“Hindi ka naman masyadong kumain sa bahay ni Xander diba?” Pagkatapos ng hapunan, alam niya ang kalidad ng

mga pagkaing niluto niya.

Ang kanyang mga kasanayan sa pagluluto ay hindi maihahambing sa isang chef, sa pinakamahusay na isang maliit

na mas mahusay kaysa sa Avery.

“Hindi, bumalik ako ngayon pagkatapos kong mabusog.” Sumubo ng kanin si Avery. “Bagaman may filter ako para

sa iyo, magaling ka talaga. At least ito ay isang qualified na lutong bahay na ulam.”

Natahimik sandali si Elliot at nagtanong: “Gusto mo bang magpatingin ulit? Palagi kong nararamdaman na may

ginawa si Xander sayo bago siya mamatay.”

“Nagpa-checkup ako dati, at maayos na ang katawan ko.” Tumingala si Avery sa kanya, “Pagkatapos niyang

mamatay, kahit papaano nagsagawa ako ng dalawang comprehensive examinations. Tsaka kung may ginawa

talaga siya sa akin, siguradong mararamdaman iyon ng katawan ko. Pagkatapos magkabisa ang anesthesia, wala

akong naramdamang discomfort.”

Matigas na sabi ni Elliot, “Sinabi mo kasi kay Xander noon. Wala akong pag-iingat, kaya hindi ko naramdamang

mabuti ang abnormalidad ng katawan. Tanong ko sa doktor ngayon. Mayroong maraming mga salungat na

reaksyon ng pangkalahatang kawalan ng pakiramdam. Sa pangkalahatan, hindi inirerekomenda ng doktor ang

general anesthesia para sa mga pasyente kapag hindi kinakailangan ang general anesthesia. Oo. Baka may ginawa

sayo si Xander.”

Nagulat siya sa seryoso nitong ekspresyon.

“Pero dahil wala kang napansing abnormal, huli na para sabihin ito ngayon.” Nakita ni Elliot na tumigil siya sa

pagkain, kaya iniba niya ang usapan, “Kumain ka na! Mag-videocall tayo para sa mga bata pagkatapos ng hapunan.

Hindi pa umuulan ng niyebe sa Aryadelle. Siguradong matutuwa sina Layla at Robert na makita ang snow.”

“Well. Gagawa tayo ng snowman mamaya, at pagkatapos ay gagawa tayo ng videocall para sa kanila.” Kahit gaano

pa katanda si Avery, basta nakakakita siya ng snow, ang unang pumapasok sa isip niya ay gumawa ng snowman.

Ang kabanatang ito ay ibinigay ng infobagh.com. Bisitahin ang infobagh.com para sa araw-araw na update.

Natikman ni Avery ang bawat ulam na ginawa ni Elliot, at nang sa wakas ay ilapag na niya ang mga pinggan,

kuntento siyang ngumiti: “Asawa, mayroon bang hindi mo magagawa?”

“Oo,” sagot ni Elliot, “Hindi ako magkakaanak.”

“Hahahaha. Bakit seryoso ang sinasabi mo?” Tumayo si Avery mula sa upuan sa kainan, binalot ang mga natira sa

plastic wrap, at inilagay sa refrigerator, “Kung maaari kang magkaanak, tiyak na tahimik ka mula sa simula

hanggang sa paghahatid.”

“Hindi kinakailangan. Noong nanganak ka, sinuri ko kung gaano kasakit ang manganak. Ang sagot sa Internet ay

nagsabi na ang sakit ng natural na panganganak ay kapareho ng operasyon na walang anesthesia. Malapit nang

maoperahan. Sigurado akong hindi ako makakaimik.” Inihagis ni Elliot ang lahat ng pinggan sa dishwasher, pinindot

ang power button, at hinugasan ang kanyang mga kamay gamit ang hand sanitizer.

“Alam mo ba kung ano ang iniisip ko noong nanganak ako?” Lumapit si Avery sa kanya at pinanood siyang

nagpupunas ng kanyang mga kamay ng tuyong tuwalya, pagkatapos ay hinawakan ang kanyang braso at naglakad

patungo sa pintuan, “Nakita ko siya noong internship ko sa ospital. Maraming mga pasyenteng may karamdaman

sa wakas. Masakit lang sa loob ng ilang araw na manganak, ngunit ang mga taong may malubhang karamdaman

ay kadalasang nagtitiis ng sakit sa loob ng ilang buwan o kahit na taon bago sila mamatay.”

“Bakit bigla kang nagsasalita tungkol sa napakabigat na paksa?” Gumulong ang Adam’s apple ni Elliot.

Avery: “Hindi mo ba napag-usapan ang sakit ng pagkakaroon ng anak? Nandito ako para aliwin ka. Kahit masakit

ang magka-baby, mas masakit pa.”

“Nakakaaliw ka talaga, mas mabigat ang puso ko.” Hindi napigilan ni Elliot ang pagtawa.

“Tsk, gumawa tayo ng snowman. Gagawa tayo ng sarili natin, at hayaan ang mga bata na makita kung sino ang

mas maganda mamaya.” Naglakad si Avery papunta sa pinto, kumuha ng coat sa nakasabit na damit, isinuot ito, at

naunang tumakbo sa bakuran.

Binuksan ni Elliot ang lahat ng ilaw ng kalye sa bakuran, tinitigan siya ng mahinang tumatakbo na parang usa, at

ang mga sulok ng kanyang bibig ay hindi maiwasang tumaas.

Isinuot niya ang kanyang coat, nagpalit ng sapatos, at lumabas ng pinto.

Makalipas ang dalawampung minuto, tumunog ang cellphone ni Avery. Hinubad niya ang gloves niya at kinuha ang

videocall kay Layla.

“Layla, nasaan ang kapatid mo, Hayden at Robert? Tawagan mo sila dali.” Ngumiti si Avery at ibinaling ang camera

sa taong yari sa niyebe na ginawa nila ni Elliot, “Tingnan mo, ito ang taong yari sa niyebe na ginawa nina nanay at

tatay.”

Napatingin si Layla sa bakuran. Ang puting snow scene at ang dalawang malalaking snowmen na prototype ay hindi

napigilang mapabulalas: “Nay! Umuulan ng niyebe doon. Gusto ko talagang pumunta at gumawa ng snowman

kasama ka.”