Nang Namulat Ang Kanyang Mata

> “Kalahating buwan!” Ipinaliwanag ni Avery, “Ang mga instrumentong ito ay inihahatid ngayon, ngunit hindi namin

sila gagamitin. Ang doktor na nag-imbento ng makinang ito ay malayang magtuturo sa atin kung paano ito gamitin

sa loob ng isang linggo. “Hindi pa ba huli ang lahat?” Nag-alala si Elliot, “Kapag ang bata ay mas matanda,

magiging mas mahirap at mapanganib ang operasyon?”

“Kakabuntis lang niya. Sa kalahating buwan, hindi na masyadong malaki ang bata.” Sabi ni Avery, “Huwag kang

mag-alala, kasama namin ni Wesley, gagawin namin ang lahat para matiyak ang kaligtasan ni Shea.”

“Nagtitiwala ako sayo.” Natahimik si Elliot, “Kung ang bata ay maaaring lumaki nang maayos, ito ay mas mabuti.”

Nakikinig si Avery sa sinabi ni Elliot, sabi niya: “Elliot, gusto mo pa rin ang mga bata. Kahit na nakakatakot ang itsura

mo kapag pinilit mong ipalaglag si Shea. Katulad noong buntis ako, pinilit mo akong ipalaglag ang bata. Hindi mo

gusto ang mga bata, ngunit natatakot ako na ang aking tinatagong sakit ay maipasa sa kanila.”

Sabi ni Elliot, “Noong una tayong magkita, kahit hindi dahil sa tinatagong sakit, ayoko sa bata. Gusto ko ang mga

bata dahil ako ang unang nahulog sa iyo. Kung may nararamdaman ka para sa iyo, magkakaroon ka ng damdamin

para sa ating mga anak.”

Tumingin si Avery sa kanyang mga mata at naramdaman niyang nagsasalita siya ng walang kapararakan.

May nararamdaman din siya ngayon sa anak ni Rebecca, dahil ba may nararamdaman din siya kay Rebecca? !

Hindi matanggap ni Avery ang resulta.

“Baka hindi mo maintindihan ang sarili mong nararamdaman.” Malamig na sabi ni Avery at naglakad papunta sa

delivery worker.

Ilang ulit na inulit ni Elliot ang kanyang mga salita sa kanyang isipan.

At the same time, she recalled the expression on her face when she said this.

-Siya ay galit.

Pero hindi inisip ni Elliot na may mali sa sinabi niya.

Totoo na una siyang nahulog, at pagkatapos ay nahulog siya sa mga bata.

Pagkatapos bayaran ni Avery ang mga manggagawa, umalis na ang mga manggagawa.

“Avery, nagpadala si Dr. Simon ng isang video ng pagtuturo sa pagpupulong.” Ipinakita ni Wesley kay Avery ang

video na natanggap niya.

Sinulyapan ito ni Avery at sinabing, “Pinadala niya ito sa akin kahapon. Pero wala na akong oras para tingnan ito.

Kung tutuusin, hindi ko pa nakikita ang totoong bagay, kaya walang silbi ang panonood ng video.”

“Well.”

Sabi ni Avery, “Wala ka bang sariling trabaho? Punta ka muna sa trabaho mo. Panoorin ko ang video kung kaya

kong magpanggap. Okay lang ako kung hindi ako papasok sa trabaho. Ang bagay ni Shea ang pinakamahalaga

ngayon.”

“Nakahingi na ako ng magandang leave.” Wesley Saying that, tumingin siya kay Elliot, “Go to work! Magpapahinga

muna si Shea sa bahay. Kapag umusad kami ni Avery, sasabihin sa iyo ni Avery anumang oras.”

Ang mga mata ni Elliot ay laging nakatitig kay Avery. hindi niya maintindihan kung bakit ngayon lang siya nagbigay

ng mukha.

“Avery, paalisin mo ako!” sabi ni Elliot.

Tumugon si Avery, naglakad patungo sa kanya, at pinalabas siya ng ospital.

“Avery, hindi ka ba masyadong masaya?” Tiningnan ni Elliot ang kanyang profile at nagtaka, “Na-inlove muna ako

sa iyo bago ko gusto ang mga anak natin.”

Naikuyom ni Avery ang kanyang mga kamao.

Kung hindi uulitin ni Elliot ang pangungusap na ito, maaaring humupa ang kanyang galit pagkaraan ng ilang sandali.

–Kailangan bang sabihin ulit para sundutin ang puso niya?

“Okay, naiintindihan ko. Inlove ka muna sa nanay ng anak mo bago ka umibig sa anak niya.” Mabilis na nagsalita si

Avery na halatang hindi masaya.

Mabilis na naunawaan ni Elliot ang dahilan ng kanyang galit mula sa kanyang mga sinabi. Gusto niyang ipaliwanag

na kahit na gusto niya si Haze, hinding-hindi niya magugustuhan si Rebecca.

Pero sa ganitong paraan, hindi ba nito mababaligtad ang sinabi niya kanina?

Tumahimik na lang siya, para hindi na masabi ng mali.

“Nandito na ako, bumalik ka na sa ward!” Pumunta agad si Elliot sa parking lot.

“Hmm.” Tumalikod si Avery at naglakad palayo.

Follow on NovᴇlEnglish.nᴇt

Nabigo siya. Alam niya na naiintindihan ni Elliot kung bakit hindi siya masyadong masaya, ngunit hindi niya ito

ipinaliwanag, ni hindi niya ito ipinaliwanag.

Dahil maipapangako sa kanya ni Elliot tulad ng dati na hindi niya gusto ang batang iyon.

Pagbalik sa ward kung saan nakaimbak ang mga kagamitan, nakita ni Wesley na hindi masyadong maganda ang

mukha nito, at agad itong naglakad sa harapan niya.

Bago pa siya makapagtanong ay mabilis na inayos ni Avery ang kanyang kalooban.

“Magtrabaho na tayo! Sa halip na maghintay na dumating si Dr. Simon, subukan natin ito sa ating sarili.”

“Sige.”

Bumalik si Elliot sa kumpanya, ngunit hindi pa rin kumalma ang kanyang puso. Palihim niyang nakikita ang mga

litrato ni Haze araw-araw. Hindi siya nagpunta sa Yonroeville para hanapin si Haze, ngunit hindi niya maalis ang

anak na ito sa kanyang puso.

Katulad kasi ng batang ito kay Layla. Pakiramdam niya ay naaawa siya kay Avery, at pati na rin sa anak.

Pero ang sigurado, hangga’t walang pagbabago sa panig ng anak, tutuparin niya ang pangako niya kay Avery.

Sa hapon.

Dumating si Shea sa ospital.

“Avery, dito ba lalaki ang baby ko?” Naka-squat si Shea sa harap ng nutrition bag, walang kurap na tinitigan ang

transparent na bag.

Avery: “Sige. Pagkatapos ay makikita natin ang pang-araw-araw na pagbabago at paglago nito.”

Tumango si Shea at nawalan ng malay: “Sana maging malusog at malusog ito tulad ni Wesley.”

“Tiyak na magiging.” Alam ni Avery ang kanyang inaalala, “Shea, kailangan mong magpahinga. Mahalaga ang bata,

pero mas mahalaga ka.”

Isang matamis na ngiti ang ipinakita ni Shea at tumango: “Avery, makikinig ako sa iyo.”

“Pagdating ng panahon Maaaring medyo masakit ang operasyon. Wesley told me that you are afraid of pain, so

after we discussed it, we decided to give you anesthesia at that time.” Tinulungan siya ni Avery na maupo sa tabi

niya, “Huwag kang maglupasay nang matagal.”

Shea: “Oo. Tinakot ako ni Wesley noong nakaraang araw, sinabing masakit at masakit ang pagkakaroon ng sanggol.

Sinabi ko na hindi ako natatakot, ngunit talagang natatakot ako sa aking puso.”

“Hindi mo kailangang matakot ngayon. Kahit ikaw mismo ang nanganak, may anesthesia pa rin, para hindi

masyadong masakit.” Sinabi ni Avery ang salitang ‘anesthetic’ at agad na naisip si Xander.

Binigyan siya ni Xander ng isang pampamanhid, at hindi niya nakalimutan.

Nakakalungkot lang na hindi na mabubuhay ang mga tao mula sa mga patay, at natatakot siya na hindi na niya

malutas ang misteryong ito.

Pagkaraan ng sampung araw, dumating si Dr. Simon sa Ikatlong Ospital.

Sinuri niya muna ang mga kagamitang na-assemble ni Avery at ng team. Matapos makumpirma na walang mali,

nasa agenda ang operasyon ni Shea.

Sa panahon ng operasyon ni Shea, sinamahan siya ni Wesley sa operating room.

Naghihintay sina Avery at Elliot sa labas ng operating room.

Kinuha ni Avery si Elliot at pinaupo sa bench.

Naging maligamgam ang kanilang relasyon nitong mga nakaraang araw. Masyadong abala ang kumpanya niya, at

sobrang abala rin siya sa ospital, kaya walang gaanong komunikasyon.

Ngunit hindi nawala ang tinik sa puso ni Avery.

“Elliot, dapat nakilala mo si Haze, tama ba?” Sabi ni Avery na binasag ang katahimikan.

Narinig ni Elliot na sinabi niya ang pangalan ni Haze, at bumilis ang tibok ng puso niya.

Hindi naman direktang nag-usap ang dalawa tungkol kay Haze.

Ngunit ngayon na si Avery ang nagkusa na banggitin ito, si Elliot ay nakasagot lamang nang totoo: “Well. Nakita ko

na ang litrato.”

Avery: “Oh… pinadala ito sa iyo ni Rebecca?”

Elliot: “Hindi. Ipinadala niya ito kay Ben Schaffer, at ibinigay ito sa akin ni Ben Schaffer para sa Look.”

“Well… ipakita mo sa akin.” Inilahad ni Avery ang kamay sa kanya.

Saglit na nagulat si Elliot, saka kinuha ang kanyang telepono, binuksan ang photo album, at inilagay ang telepono

sa kanyang palad.

Nag-save siya ng litrato ni Haze sa kanyang mobile phone.

Ang usok sa larawang ito, na may matingkad na mga mata, ay hindi lang katulad ni Layla, ngunit kahit na medyo

katulad ni Robert.

Isang beses niyang tinanggal ang larawan at kalaunan ay ibinalik ito sa recycle bin.

Tiningnan ni Avery ang mga litrato ng sanggol sa kanyang mobile phone, na para bang may kinuha ang kanyang

kaluluwa.

The moment she saw Haze’s photo, she almost screamed uncontrolled: Is’t this Layla?

“Avery, kamukhang-kamukha niya si Layla.” Nakita siya ni Elliot na may gulat na ekspresyon, at sinabing, “Itinago ko

ang kanyang mga larawan sa aking telepono para sa kadahilanang ito.”

Huminga siya ng malalim at ibinalik sa kanya ang phone nito.

Napakaraming bagay ang gusto niyang sabihin sa kanya, ngunit ngayon ay hindi siya makapagsalita.

Naiintindihan niya kung bakit may nararamdaman si Elliot para sa batang ito. Matapos niyang makita ang larawan

ng bata, natigilan siya.

Mabilis siyang naglakad patungo sa banyo, at sinundan siya ni Elliot ng mga hakbang.

Makalipas ang halos kalahating oras, natapos na ang operasyon ni Shea at inilipat siya sa VIP ward.

Nakita ni Wesley si Elliot sa ward, kaya ang sabi niya, “Matagal bago magising ang anesthesia ni Shea. Panoorin mo

siya dito. Kung magising siya, tawagan kaagad ang doktor. Punta muna ako sa laboratory.”

“Well.” Pagkatapos sumagot ni Elliot, nag-alinlangan siya sandali, at sa wakas ay sinabing, “Wesley, nakita ni Avery

ang larawan ni Haze.”

Sumimangot si Wesley: “Ipinakita mo sa kanya?”

“Hindi, siya iyon. Ako ang nagkusa para makita ito.” Nakaramdam ng pananakit si Elliot sa kanyang ulo, “After

seeing the photo, she was stimulated. Ngunit ngayon ay tumanggi siyang makipag-usap sa akin tungkol sa paksang

ito.

“Ano ang gusto mong gawin ko kapag sinabi mo sa akin?” Wesley Alam ko na rin na hindi masaya si Avery dahil dito.

“Sinasabi ko sayo, ayokong tulungan mo ako.” Ang kanyang Adam’s apple ay gumulong pataas at pababa, at sinabi

niya nang husto, “Ayaw makinig sa akin ni Avery, kaya mangyaring aliwin siya!”

“Hindi mo na kailangan sabihin, natural na gagawin ko. “Pagkatapos magsalita ni Wesley, umalis siya sa ward.

Laboratory.

Matapos mailipat ang embryo sa nutrition bag, tinapik ni Wesley si Avery sa balikat.

Wesley: “Mag-usap tayo mag-isa.”

“Ano ang ating Pinag-uusapan?” Sinundan siya ni Avery palabas ng laboratory kahit nagtanong siya.

Lumabas ang dalawa sa laboratoryo at hinubad ang kanilang mga maskara.

“Sabi ni Elliot nakita mo ang larawan ni Haze.” Nagtanong si Wesley, “Bakit ka nagkusa na tingnan ang larawan ng

batang iyon.”

“Wala, gusto ko lang makita.” Napayuko si Avery, “I didn’t expect na mas magiging uncomfortable. Yung Bata,

kamukha ni Layla. Mahal na mahal ni Elliot si Layla, kaya natural na may nararamdaman siya sa batang iyon.”

Kumunot ang noo ni Wesley, “Kung patuloy kang mag-iisip ng ganito, hindi ka na lalabas.”

“Kuya Wesley, ayoko munang gumawa ng anumang desisyon sa ngayon. Masyado akong naguguluhan. Pag-usapan

natin ang iba pang bagay pagkatapos mong maging matatag ang mga anak ni Shea!” Isinuot muli ni Avery ang

kanyang maskara, “Dr. Tatlong araw lang dito si Simon, mauna na tayo! Tingnan natin kung ano ang dapat

pagtuunan ng pansin sa hinaharap.”

Sa gabi.

Dumating si Elliot sa ospital pagkatapos makaalis sa trabaho at binalak na iuwi si Avery.

Lumabas si Wesley sa laboratoryo at naglakad sa harapan niya: “Umuwi siya kinahapunan at dinala ang mga pang-

araw-araw na pangangailangan. Sinabi niya na dito muna siya sa isang linggo.”

Kumunot ang noo ni Elliot, “Anong ibig mong sabihin? May iba pa ba dun? Siya, wala bang ibang manood dito?

Sinasadya ba niya akong tumakas?”

“Well. Sinabi niya na gusto niyang manahimik. Dahil alam mong kusa siyang tumakas sa iyo, dapat bumalik ka

muna. Sa isang linggo, tiyak na kukumbinsihin ko siya. Uuwi na siya.” Pinaalis siya ni Wesley.

“Wesley, sabihin mo sa akin ang totoo, ayaw niya ba akong makasama?” Mapula ang mukha ni Elliot, at malamig

ang boses.

Follow on Novᴇl-Onlinᴇ.cᴏm

Umiling si Wesley: “Kung ayaw niyang tumira sa iyo, matagal na niyang pinunit ang mukha niya sa iyo, sa halip na

paulit-ulit na magtitiis. Sobrang sakit ng nararamdaman niya ngayon dahil kamukha ni Layla ang anak ni Rebecca.

Nakakita siya ng Photos, siya na mismo ang lumambot.”

Matapos marinig ni Elliot ang kanyang mga sinabi, mas lalong sumakit ang kanyang puso.

p>“Bumalik ka! Hindi kita papaalisin.” Matapos iwanan ni Wesley ang mga salitang ito, bumalik siya sa laboratoryo.

Lumipas ang isang linggo sa isang kisap mata.

Itinulak ang pinto ng laboratoryo at lumabas si Avery.

Kinuha ni Wesley ang kanyang bagahe at sumunod sa kanyang likuran.

Tumayo si Elliot sa labas ng pinto at nakita siyang lumabas, agad itong humakbang paharap sa kanya, iniunat ang

mahahabang braso, at kinuha ang bagahe niya kay Wesley.

“Kamusta ang bata?” tanong ni Elliot kay Avery.

“Normal na ang lahat ngayon.” Kalmado ang tono ni Avery.

Tila walang naging pagtatalik sa dalawa.

Dinala ni Elliot ang kanyang mga bagahe gamit ang isang kamay at ang kanyang kamay sa isa pa, at inilabas siya

ng ospital.

Habang pauwi, ilang beses siyang palihim na tiningnan ni Elliot.

“Anong nakikita mong ginagawa ko? Sabihin mo ang gusto mong sabihin.” Binasag ni Avery ang deadlock.

“Avery, pasensya na.” Saglit na nag-isip si Elliot, at saka sinabing, “Matagal kong pinag-isipan, pero hindi ko maisip

kung bakit kamukha ni Layla ang batang iyon. Tiningnan ko ang kanyang mga larawan, at madalas akong nalilito,

palaging iniisip na ang bata ay maaaring ako at ang aking asawa. Kung magpapakita man ako ng pagmamahal sa

batang iyon, dahil sa inyo ni Layla, hindi kay Rebecca.”

“Oo.” Malumanay na sagot ni Avery, “Iniisip ko rin ito nitong mga nakaraang araw. Wala tayong magandang

kalalabasan kung patuloy tayong maghihirap ng ganito. Kaya…”

Nanikip ang puso niya, naghihintay sa susunod niyang sasabihin.

“Kung gusto mong pumunta sa Yonroeville para makita ang batang iyon, go! Elliot, hindi kita pipigilan, pero in the

future, ayoko nang makarinig ng kahit ano tungkol sa batang iyon. Iniiwasan mo ako, okay?” Gumawa ng

kompromiso si Avery.

‘Hiss’ tunog! Biglang nagpreno ang sasakyan, gumuho sa lupa, gumawa ng mataas na tunog.

Mahigpit na hinawakan ni Avery ang seat belt gamit ang dalawang kamay. Pagkahinto ng sasakyan ay gulat na gulat

siyang napatingin sa lalaking nasa driver’s seat.

“Avery, nangako ako sa iyo na hindi ako pupunta sa Yonroeville! Naawa man ako sa batang iyon, hinding-hindi ko

sisirain ang pangako ko sa iyo.” Maliban kung nasa panganib ang bata.

Pero hindi niya sinabi yun.

Dahil naniniwala siyang hindi sasaktan ni Rebecca ang batang iyon.

Tiningnan ni Avery ang payat na mukha ni Elliot, ang malalalim niyang mga mata, at ang ilang mapagsakripisyong

puso, at naaliw siya sa sandaling ito.

“Binalaan ko na si Ben Schaffer na huwag magpadala sa akin ng impormasyon at mga larawan nina Rebecca at

Haze sa hinaharap.” Nahirapan siya ngayong linggo.

Hindi umuwi si Avery. Natapos si Elliot sa trabaho araw-araw at maagang umalis sa trabaho para alagaan ang mga

bata.

Matapos suyuin ang mga bata na matulog, bumalik si Elliot sa kwarto at naligo, pagod at inaantok, ngunit hindi siya

makatulog.

“Hindi ko na hahayaang magkamali ka ulit dahil dito.” Paos na sinabi ni Elliot, “Avery, ayoko nang mag-sorry ulit sa

iyo, kaya hinding-hindi na ako gagawa ng anumang mali sa iyo.”

Maasim ang ilong ni Avery, Nawala sa isang iglap ang mga hinaing at paghihiwalay sa kanyang puso.

Pag-uwi, bumalik si Avery sa kwarto para maligo, magbihis ng malinis na damit pambahay, at bumaba.

Naghanda si Mrs. Cooper ng isang masaganang tanghalian para gamutin siya.

Hindi alam ng tatlong bata at ng katulong sa bahay ang hidwaan nilang dalawa, at inisip nilang lahat na hindi umuwi

si Avery ngayong linggo dahil sa anak ni Shea.

Pagkatapos ng lahat, ang teknolohiyang ito ay medyo bihira, at upang matiyak na maayos ang lahat, tiyak na

kakailanganin ng mga doktor na panatilihin ang pagsubaybay 24 na oras sa isang araw.

Pagkatapos ng tanghalian, dinala ni Elliot si Avery sa itaas.

Katatapos lang niyang kumain, at hindi niya nakaya ang takbo nito.