Nang Namulat Ang Kanyang Mata

p>Nakakunot ang noo ni Robert habang pinagmamasdan ang kanyang ama na hinihila ang kanyang ina.

“Mom…” Itinuro ni Robert ang direksyon kung saan nawala si Avery, napa-pout ang bibig, at sinabi kay Mrs. Cooper,

“Gusto kong makipaglaro sa nanay ko…”

“Matagal nang nagsumikap ang mama mo sa labas. Kailangan niya ng mahimbing na tulog ngayon, huwag na natin

siyang istorbohin para magpahinga.” Dinala ni Mrs. Cooper si Robert sa sala, “Kapag natutulog ang nanay mo,

natural siyang bababa para makipaglaro sa iyo.”

Ang master bedroom.

Nang maging mahinahon ang lahat, nakatulog ng mahimbing si Avery. Hindi siya nakahinga ng maayos nitong mga

nakaraang araw.

Bukod sa bagay kay Elliot na hindi siya makatulog, nag-aalala rin siya sa anak ni Shea.

Si Avery ang nagmungkahi na i-transplant ang bata sa isang nutrition bag. Kung may nangyaring mali, tiyak na

sisisihin niya ang sarili niya.

Gayunpaman, binuksan ni Elliot ang kanyang mga mata at hindi inaantok. Talagang wala siyang iniisip, dahil

napatawad na siya ni Avery.

Hangga’t kaya nitong tuparin ang pangako nito sa kanya sa susunod, hindi na ito tatalikuran muli.

Ewan ko lang kung bakit, ang bilis ng tibok ng puso niya, medyo nahihirapan huminga, parang may sumasakal sa

leeg niya.

Nagtataka siya kung bakit nangyari ang kakaibang pakiramdam na ito.

Kinabukasan.

Tinawagan ni Tammy si Avery.

Gusto niyang pumunta sa ospital at makita ang anak ni Shea.

Nagmaneho si Avery papunta sa bahay ni Lynch, sinundo si Tammy, at tumungo sa Third Hospital.

Palaki ng palaki ang tiyan ni Tammy, at pinagbawalan na siyang magmaneho.

Bilang karagdagan, karaniwan siyang mahilig maglaro, at ngayon sa ikatlong trimester ng pagbubuntis, si Mary ay

nakatitig sa kanya halos 24 na oras sa isang araw, hindi pinapayagan siyang lumabas nang basta-basta.

Pagkasakay ni Tammy sa kotse ni Avery, nakaramdam siya ng pait: “Hindi ko talaga alam kung ano ang iniisip ng

nanay ko. Hindi siya masyadong kinakabahan sa unang tatlong buwan ng aking pagbubuntis…”

“Auntie in the first three months sobrang kinakabahan din ako sayo. Nakalimutan mo bang humiga ka sa bahay sa

unang tatlong buwan para magpahinga?” Malinaw na naaalala ito ni Avery.

Sinabi ni Tammy na may ‘oh’: “Noong oras na iyon, ang aking tiyan ay hindi umuumbok, at maaari akong humiga sa

kama. Hindi na talaga ako makatiis! Hangga’t kalmado ako, hindi ako komportable sa lahat… Bakit hindi mo ako

hayaang mamili at i-distract ang iyong sarili.”

Avery: “Kapag binalikan kita mamaya, kukumbinsihin ko si tita. Mag-ehersisyo nang katamtaman, at magiging mas

madali ang panganganak pagdating ng panahon.”

Tammy: “Hayaan mo akong magpa-caesarean! Simula ng buntis ako, inayos na ito ng nanay ko. Sabi niya, noong

pinanganak niya ako, sa matinding hiling ng lola ko, natural lang siyang manganak. Dahil dito, sobrang laki ng ulo

ko, Naipit siya sa panganganak, na halos mamatay sa panganganak! Kung ano ang swerte, malaki rin ang ulo ng

anak ko.”

Avery: “Kung ang circumference ng ulo ng iyong sanggol ay masyadong malaki, dapat kang pumili ng isang

caesarean section.”

Tammy: “Kaya hiniling ako ng nanay ko na manatili sa bahay. at hindi niya ako pinapatakbo. Sa palagay niya ay

napakasama ng aking kalusugan, kung may mangyari sa oras na ito, ang bata ay mamamatay, at ang isang

bangkay at dalawang buhay ay hindi katumbas ng halaga.”

Avery: “…”

“Avery, kailangan mong pumunta at isama ako sa labas para madalas maglaro. Kung hindi, masu-suffocate talaga

ako hanggang mamatay.” pagmamakaawa ni Tammy.

Avery: “Ano naman?”

“Sobrang abala siya sa trabaho kamakailan. Nabigo siyang magsimula ng negosyo noon, at umuwi siya upang kunin

ang kumpanya ng kanyang ama, at hindi siya nagtrabaho nang maayos. Hindi ko ine-expect na this year, uunlad

ang negosyo.” Hindi ignorante si Tammy, Ngayon kahit hindi siya komportable sa third trimester, hindi na siya

masyadong nahihirapan kay Jun.

“Kanina ka pa nagrereklamo na hindi ka kasing tumpak ni Elliot, baka mas makapangyarihan siya kay Elliot sa

hinaharap.” pagmamayabang ni Avery.

Ngumiti si Tammy, “Avery, kung gusto mo talaga akong pasayahin, please help me pray that my daughter is a

beautiful woman. Alam ko kung gaano rin si Jun! Gawin man niya ang kanyang suwerte sa susunod niyang buhay,

mananatili pa rin siya sa buhay na ito. Imposibleng malampasan ang iyong asawa. Ngayong may anak na ako, hindi

ko na masyadong pinapansin si Jun.”

Avery: “Mabuti naman. Ayokong ma-pressure masyado si Jun.”

Nagreklamo si Tammy, “Well… .Gusto kong makita ang anak ni Shea ilang araw na ang nakalipas. Pero hindi ako

pinayagan ng nanay ko. Naramdaman ng nanay ko na hindi gagana ang nutrition bag. Sinabi niya na ang anak ni

Shea ay hindi mabubuhay sa loob ng isang linggo pagkatapos mailipat…Masyadong luma na ang konsepto ng aking

ina.”

Avery: “Hindi makatwiran ang pag-aalala ni Auntie, dahil hindi kami sigurado. Kaya lang kung ikukumpara sa

direktang pagpatay sa bata, ngayon may pagkakataon na.”

“Well. Isang linggo ka na sa ospital, okay lang ba si Elliot?” tanong ni Tammy.

Bahagyang namula si Avery: “ano kayang opinyon niya? Hindi ako nagtatago at naglalaro mag-isa.”

Tammy: “Pwede kang magsinungaling sa ibang tao, pwede ka bang magsinungaling sa akin? Pero nakikita ko ang

itsura niyo ngayon, kayong dalawa, nagkasundo ulit.”

Nagtawanan at nagkwentuhan ang dalawa, at mabilis na nakarating ang sasakyan sa Third Hospital.

…..

Sterling Group.

Si Elliot ay nakikipag-usap sa ilang mga executive tungkol sa isang bagong proyekto, Sa oras na ito ay biglang

itinulak ang pinto ng opisina.

Lumitaw si Ben Schaffer sa paningin ng lahat.

Matapos makita ng ilang executive si Ben Schaffer, halos hindi na nila ito inisip. Tumayo silang lahat at umatras.

Dahil sa ekspresyon ni Ben Schaffer, kinilabutan sila.

Parang may malaking nangyari.

Hindi napigilan ni Elliot na tumayo, naglakad papunta sa pinto ng opisina, at isinara ang pinto.

“Elliot, may nangyari kay Rebecca.” Mahigpit na hinawakan ni Ben Schaffer ang telepono na may nagbabantang

ekspresyon sa kanyang mukha, “Kanina lang siya tumawag sa akin, humihingi ng tulong… Nakarinig ako ng mga

putok ng baril sa telepono.”

Matapos marinig ni Elliot ang kanyang mga salita, biglang nanlamig ang kanyang katawan: “Sigurado ka bang

nakarinig ka ng mga putok ng baril?”

“Hindi ako sigurado! Sa palagay ko ay nakarinig ako ng mga putok ng baril, marahil ito ay tunog ng isang

pagbagsak… Anyway, ito ay napaka Terrible na boses! Tinawagan ako ni Rebecca para humingi ng tulong.

Tumawag siya para humingi ng tulong. I’m sure, tumawag siya sa akin para humingi ng tulong.” Namula ang mukha

ni Ben Schaffer at hindi napigilan ang panginginig ng kanyang katawan, “Pagkatapos kong ibaba ang tawag,

tatawag ulit ako at walang sumasagot…I have a very bad feeling…”

Kung totoo ito tulad ng sinabi ni Ben Schaffer, naaksidente si Rebecca, pagkatapos ay Haze… Elliot kaagad

Pumunta sa desk at kunin ang telepono.

“Elliot, huwag kang mag-alala.” Bahagyang kumalma si Ben Schaffer nang makita ang mataimtim na ekspresyon

nito, “maaaring ito ang plano ni Rebecca. Hindi siya sumuko sayo. Marahil ito ay isang pagsasabwatan na kanyang

binalak. Gusto kitang ligawan.”

Nag-isip si Elliot ng ilang segundo, pagkatapos ay sinabing, “Tatawagan ko si Nick at hahayaan siyang lumapit para

makita ito.”

Ang mga bantay, at lahat sila ay nilagyan ng mga baril. Kahit na may mga gangster na hindi natatakot sa

kamatayan, hindi naman sila ang kalaban ng mga propesyonal na bodyguards.” Sinabi ito ni Ben Schaffer, at ang

kanyang kalooban ay lubos na nakakarelaks.

Tinawagan ni Elliot si Nick at pinapunta siya ngayon sa bahay ni Rebecca.

Sinisi siya ni Nick sa pagkagambala sa kanyang mga panaginip, ngunit nangako pa rin siyang magpapadala ng isang

tao upang suriin ito ngayon.

Tinapos ni Elliot ang tawag sa telepono at hinintay ang resulta.

Patuloy na tinawagan ni Ben Schaffer ang numero ni Rebecca nang paulit-ulit.

Naka-on ang telepono, ngunit walang sumasagot.

“Elliot, gusto mo bang subukang tawagan siya gamit ang iyong cell phone?” Iminungkahi ni Ben Schaffer.

“Kung ito ang ginawa niya, siguradong hindi niya sasagutin ang tawag ko. Kung talagang pinatay siya, mas maliit

ang posibilidad na sagutin niya ang aking tawag.” Pagsusuri ni Elliot sa malalim na boses.

“Uy…Bagaman pakiramdam ko malabong maaksidente si Rebecca, bakit ako nataranta? Wala akong pakialam sa

buhay o kamatayan ni Rebecca, higit sa lahat ay nag-aalala ako kay Haze.” Malakas na sigaw ni Ben Schaffer.