Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 1931

Prev Chapter
Background

Font family

Font size

Line hieght

Full frame
Yes No

No line breaks
Yes No
Next Chapter

Kabanata 1931

Sa tanghalian, pinag-usapan ito ng dalawa.

Upang maiwasang magkaroon ng hindi planadong aksyon ang babaeng ito, si Avery ang nagmaneho habang si

Elliot ay nakatitig sa babae.

Ang babaeng ito ay nakaposas at nakagapos, at dapat walang aksidenteng hindi niya kontrolado.

Pagkasakay ng dalawa sa sasakyan, nagtanong si Avery, “Maaari mo bang sabihin sa amin ang address ngayon?”

“Nakapunta ka na ba sa hukay ng bangkay?” Tanong ng babae.

“Nakapunta na ako doon.” Biglang lumungkot ang mukha ni Elliot, “Sabi mo nasa hukay ng bangkay si Haze?!”

Biglang humigpit ang mga daliri ni Avery na nakahawak sa manibela, nagpanting ang tenga, naghihintay ng sagot

ng babae.

“Hindi, nasa ibang lugar siya.” Matigas na sagot ng babae, “I-drive mo muna ang kotse doon, at ituturo ko sa iyo

Follow on NovᴇlEnglish.nᴇt

ang daan kapag malapit ka na.”

Dahil medyo mahaba ang distansya, sinabi ni Elliot kay Avery: ” Bakit hindi ako magmaneho!”

“Hindi, kaya kong magmaneho doon.” Binuksan ni Avery ang navigation sa kanyang mobile phone, at pinaandar

ang sasakyan sa kalsada.

Tahimik at nakakatakot ang kapaligiran sa loob ng karwahe.

Nakaramdam ng kaba si Avery, na parang may sumasakal sa kanyang leeg: “Buhay ba o patay ang anak ko?”

“Kung buhay pa ang iyong anak, sa palagay mo ba sa iyong mala-karpet na paghahanap, hindi mo siya mahahanap

kung nasaan siya?” Ang retorikang tanong ng babae ay isang malakas na suntok kay Elliot at Avery.

Agad na bumagsak ang luha ni Avery. Agad niyang itinaas ang kamay at pinunasan ang mga luha.

Naging sobrang solemne din ang mood ni Elliot.

Elliot: “Avery, bakit hindi mo muna ihinto ang sasakyan!”

“Okay lang… Kahit mamatay siya, iuuwi ko ang mga buto niya.” Huminga ng malalim si Avery, pinipigilan ang mga

luhang tumulo.

Tumingin si Elliot sa babae sa tabi niya at nagtanong, “May iba pa bang hukay ng bangkay?”

Saglit na nag-alinlangan ang babae, at saka naglabas ng magaspang na ‘um’ mula sa kanyang ilong.

Tumulo na naman ang luha ni Avery!

Sandaling namamanhid ang likod ni Elliot, at nanginginig ang boses dahil sa sobrang galit: “Ilang bangkay ang

naroon?”

“Dalawa.” Nakita ng babae ang nakakatakot na mukha ni Elliot, at agad na sumagot, “I’ll take them later. Walang

gaanong buto sa bangkay na pinuntahan mo.”

Nagtaas-baba ang Adam’s apple ni Elliot. Tila sa wakas ay narinig na niya ang balita ng pagkamatay ng kanyang

anak na si Haze.

Nangingilid ang luha sa kanyang mga mata, mahigpit na nakakuyom ang kanyang mga kamao.

“Don’t hate me… Hindi kami kusang sumali sa gang na iyon. Ang mga babae sa gang na iyon ay karaniwang

Follow on Novᴇl-Onlinᴇ.cᴏm

nalinlang dito.” Sinubukan ng babae na magpaliwanag, sa takot na ibaling ni Elliot ang galit sa sarili. “Pagkakapasok

namin, sinubukan muna nila kaming akitin, at kapag nabigo ang pang-akit, pipilitin nila. Kung mas gugustuhin nating

mamatay kaysa sumama sa atin, papatayin tayo kaagad.”

“Sino ang hindi natatakot sa kamatayan!” Tila naalala ng babae ang kanyang malungkot na nakaraan, “Kakaalis ko

lang ng bahay. Tumatakbo palayo, naghahanap ng trabaho… Sino ang nakakaalam na niloko ako sa kriminal na

gang na ito. Ano angmagagawa ko? Ayokong mamatay! Makikinig lang ako sa kanila…”

“Ano ang iyong pangalan?” tanong ni Elliot.

“Kimora ang pangalan ko.” Sumagot ang babae, “Ito ang pangalan ko sa organisasyon.”

“Ano ang tunay mong pangalan? Saan ang iyong bayan?” Hindi alam ni Elliot kung bakit niya naitanong ang mga

ito.

Marahil ay dahil ayaw niyang marinig ang kanyang pag-uusap tungkol sa kanyang kalunos-lunos na karanasan.

Ang pagkamatay ni Haze ay naging imposible para sa kanya na malasakit ang pagdurusa ng iba.

“Ang tunay kong pangalan ay Sasha Johnstone, at ako ay mula sa ibang lungsod sa Yonroeville. Ang lugar na iyon ay

malapit sa hangganan ng Yonroeville.”

Report chapter Comments

Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Notify