Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Kabanata 1961

Prev Chapter
Background

Font family

Font size

Line hieght

Full frame
Yes No

No line breaks
Yes No
Next Chapter

Kabanata 1961

Galit na galit si Norah Jones na gusto niyang basagin ang telepono sa kanyang kamay, ngunit nagpigil siya.

Huminga siya ng malalim at nagtanong, “Ayos ba si Sasha? Susunod, hindi siya dapat magpakita sa mata ng

publiko! Hayaan mo na siyang magpakita sa harap nina Elliot at Avery! Kung umamin siya, tatapusin ko!”

“MS. Jones, huwag kang mag-alala, nangako siya sa akin na hinding-hindi siya magpapakita sa harap ng sinuman.

Kung hindi siya nagtago ng maayos sa pagkakataong ito, magkakaroon lang ng dead end.”

“Bakit buhay pa si Avery?” Si Norah Jones ay nagngangalit, “Matapos siyang magutom sa loob ng anim na araw,

makakaligtas siya!”

“Hindi ko akalain na ganito pala katagal ang babaeng ito! Sa nakikita kong payat at hina niya, akala ko hindi na siya

magtatagal! Hindi ko alam kung saan nagpunta si Elliot… … Baka alam ni Avery.”

“Pinapansin mong mabuti ang sitwasyon ni Avery. Tingnan mo kung masusuhol mo ang mga tao sa ospital.” Itinuro

Follow on NovᴇlEnglish.nᴇt

ni Norah Jones, “Kung makukuha mo ang kinaroroonan ni Elliot, tiyak na gagantimpalaan kita!”

Sa Ospital.

Nang muling magising si Avery, dumating kaagad ang doktor.

“Miss Tate, kumusta ang pakiramdam mo ngayon? Subukan mo bang magsalita?” Bulong ng doktor, “Apat na araw

na kayong binabantayan ng anak mo sa ospital araw at gabi. Kanina ka pa niya hinihintay na magising.”

Nalipat ang tingin ni Avery mula sa distracted state patungo sa mukha ng doktor.

“Miss Tate, maaari mo bang paluwagin ang damit na ito?” Itinuro ng doktor ang kamiseta ng mga lalaki sa kanyang

kamay.

Pinalitan siya ng nurse ng mga uniporme sa ospital noong unang araw na siya ay naospital, ngunit patuloy siyang

nakahawak sa kamiseta ng mga lalaki at tumanggi siyang bumitaw.

May hininga si Elliot, kaya kahit hindi siya ganap na puyat ay hindi niya binibitawan ang damit na ito.

“Wala akong ibang ibig sabihin. Medyo madumi ang damit na ito. Maaari mong dalhin ito upang hugasan para sa

iyong pamilya.” Nang makitang hindi siya nagsasalita, ang doktor ay makakahanap na lamang ng iba pang paksang

tatalakayin.

Sinubukan ni Avery na igalaw ang braso niya.

Itinaas niya ang kanyang braso na nakahawak sa kamiseta, at nang makita niya ang kamiseta ni Elliot, ang kanyang

mga mata ay nawala, at ang kanyang boses ay paos: “Ako pa rin…

buhay?”

“Syempre. Nabalitaan ko na nakulong ka sa ilalim ng isang bungalow sa suburbs. Iniligtas ka ng anak mo. Ang

galing talaga ng anak mo.”

Papuri ng doktor, “Hindi lang siya may kakayahan, kundi patial piety. Miss Tate, dapat alagaan mong mabuti ang

iyong katawan. Ang iyong mga pagpapala ay hindi matatamasa sa hinaharap. Naubos.”

Kinagat niya ang kanyang mga labi at nagtanong, “Ilang araw ako nanatili sa basement?”

“Anim na araw.”

Follow on Novᴇl-Onlinᴇ.cᴏm

Namumula ang mga mata ni Avery, at natuwa siya na nailigtas ni Hayden ang buhay nito.

“Nasaan si Elliot?” Matapos makumpirma na siya ay buhay pa, siya ay higit na nag-aalala tungkol sa kanya.

Biglang naging matigas at hindi natural ang ekspresyon sa mukha ng doktor.

Nakuha ni Avery ang banayad na ekspresyon sa mukha ng doktor, at tumunog ang alarm bell sa kanyang puso.

“Doktor, ano pong problema niya? Sabihin mo sa akin…” Namula ang mukha ni Avery sa excitement.

Sinubukan pa niyang umupo sa kama, ngunit hindi nagtagumpay dahil sa sobrang hina ng kanyang katawan.

“Miss Tate, nasa kaibigan mo na ang magsabi nito sa iyo!” Hindi nakayanan ng doktor na sabihin sa kanya ang

totoo, “Hindi naman sa hindi ko sinasabi sa iyo, tungkol ito kay Mr. Foster, hindi ko talaga maintindihan.”

“Bakit hindi mo maintindihan?” Maluha-luha na tanong ni Avery, “Na-assign kaya siya sa ibang doktor?”

“Hoy! Miss Tate, ikaw lang ang nailigtas. Sa pagkakaalam ko, hindi pa nila nahahanap si Mr. Foster.” Sabi ng doktor

dito, hindi naglakas loob na ituloy ang pakikipag-usap sa kanya. Dahil tumulo na ang mga luha niya sa gilid ng mga

mata niya.

“Miss Tate, ililipat ko muna kayo sa general ward. Lahat ng mga kamag-anak at kaibigan mo ay gustong-gusto kang

makita.” Malumanay na sinabi ng doktor, “Mahina ka pa rin, kaya hindi angkop para sa iyo na maging malungkot.”

Report chapter Comments

Nang Namulat Ang Kanyang Mata

Notify